Salam mona jan khobi manam ezafe kon be dostat lotfan age mishe

ﺗﮑﻪ ﺍﺑﺮﯼ ﺷﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻗﻠﺒﻢﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮔﺬﺭ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻭ ﺳﯿﺎﻫﯽﻭﻗﺘﯽ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻟﻢ ﺍﺑﺮﯼ ﺷﺪ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺑﺎﺭﯾﺪﻡﺑﺮ ﺍﻭﺝ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﯼ ﭼﮑﯿﺪﻡ ﺑﺮﺩﺭﯾﭽﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺍﻭﺝ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻗﻄﺮﻩﻗﻄﺮﻩ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺭﯾﺪﻡ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻪﺯﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﺪ ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺣﺎﻻ ﮐﻪﻣﻦ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﺭﯾﺪﻡ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺑﺎﺻﻔﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺍﺑﺮﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺁﻣﺪ ﺩﺭﺩﻟﻢ ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺑﺎﺭﯾﺪ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻋﺸﻖﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡﺍﯼ ﺍﺑﺮ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺑﺒﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﺸﻮﯾﯽﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ

hii mona add me frnd plz

ﭘﯿﺮ ﺭﯾﺎﺿﺖ ﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ،ﯾﺎﺭﺍ "ﮔﺮﺗﻮ ﺷﮑﯿﺐ ﺩﺍﺭﯼ،ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﺎﺭﺍ"ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﭼﻮﻥ ﻣﻦﻫﺰﺍﺭﻣﻮﻧﺲ"ﻣﻦ ﺟﺰﺗﻮ ﮐﺲ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻭﺁﺷﮑﺎﺭﺍ"ﺭﻭﺯﯼ ﺣﮑﺎﯾﺖ،ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦﺁﯾﺪ"ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺑﯽﺩﻭﺍﺭﺍ؟"ﺗﺎﮐﯽ ﺧﻠﯽ ﺩﺭﯾﻦ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺧﺎﺭﻫﺠﺮﺍﻥ؟"ﻣﺮﺩﻡ ﺯ ﺟﻮﺭﺕ،ﺁﺧﺮﻣﺮﺩﻡ،ﻧﻪﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ"ﺁﺧﺮﻣﺮﺍﺑﯿﻨﯽ ﺩﺭﭘﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶﻣﺮﺩﻩ"ﮐﺎﻭﻝ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﯾﻦﺑﻼﺭﺍ"ﺑﺎﺩﺻﺒﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﯿﺶ ﺗﻮﺭﺍﻩ،ﻭﺭﻧﻪ"ﺑﺎﻧﺎﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ ﺻﺒﺎﺭﺍ"ﭼﻮﻥﺍﻭﺣﺪﯼ ﺑﻨﺎﻟﺪ،ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ: ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﻦﻣﺸﺘﺎﻗﯽ ﻭ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﺍﺯﺣﺪﮔﺬﺷﺖ ﯾﺎﺭﺍ)ﺍﻭﺣﺪﯼ ﻣﺮﺍﻏﻪ ﺍﯼ )

میروم تا دل نبندم دل به خوبی هایتان بازهم دل بستم و زخمی شدم ،باور کنید...

از زندگانيم گله دارد جوانيم
شرمنده ى جوانى از اين زندگانيم

دارم هواى صحبت ياران رفته را
يارى كن اى اجل كه به ياران رسانيم

پرواى پنج روز جهان كى كنم كه عشق
داده نويد زندگى جاودانيم

چون يوسفم به چاه بيابان غم اسير
وز دور مژده ى جرس كاروانيم

گوش زمين به ناله ى من نيست آشنا
من طاير شكسته پر آسمانيم

گيرم كه آب و دانه دريغم نداشتند
چون ميكنند با غم بى همزبانيم
اى لاله ى بهار جوانى كه شد خزان
از داغ ماتم تو بهار جوانيم

گفتى كه آتشم بنشاني، ولى چه سود
برخاستى كه بر سر آتش نشانيم

شمعم گريست زار به بالين كه شهريار
من نيز چون تو همدم سوز نهانيم

*شاعر:محمد حسین بهجت تبریزی(شهریار)

یار اندکس نمی بینم یاران راچه شددوستی کی آخرآمد دوستداران راچه شد آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست گل بگشت از رنگ خودبادبهارا ن را چه شد صدهزاران گل بشکفت و بانگ مرغی برنخاست عندلیبان راچه پیش آمد هزاران را چه شد

ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻨﯽﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﻓﺮﻫﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺮﺍﺑﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻡﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺪﺍﺩﯼ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻣﻦﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﺯ ﮐﻮﯾﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﻡﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻢ ﻧﮑﻦﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﯾﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟

ﺑﻨﺎﻡ ﺍﯾﺰﺩ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼﺳﯿﺎﻫﯽ ﻭ ﺑﺪﯼ ، ﺳﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﮔﺮﺩﻭﻧﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﻭ ﺻﻔﺎ ﺧﻔﺘﻪ ﻫﻤﻪﻣﺨﻠﻮﻕ ﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺩﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺧﻔﺘﻦ ﻧﻪ ﭘﺎﺱ ﻭﺷﮑﺮ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﻑ ﺍﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡﻫﻢ ﺭﻩ ﻭ ﯾﺎﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﯾﺎﻥ ؟ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﺗﻦﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ، ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺟﺎﻥﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ ﮐﻤﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﯾﻦﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﮔﻮﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯿﺠﻮﯾﻢ ﺍﮔﺮﺧﻮﺍﻫﯽ ﻧﺸﯽ ﺭﺳﻮﺍ ﺑﺸﻮ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﺎﺭﻩ ﺟﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﻮ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻋﻘﻞ ﺍﺧﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓﺩﻝ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﻗﻌﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﺍﺧﺮﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﺪﺩﻝ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﺍﺭﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻧﮕﺬﺍﺭ

ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺜﻞﮔﻨﺪﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﻮﺭﻩ ﺯﺍﺭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﺎ ﺑﻪﻫﻢ ﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﯿﺎ ﺑﻪﺁﺏ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺩﺳﺘﺎﻣﻮﻥ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﮔﻪﺩﻭﺭ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺷﺐ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽﺷﮑﻨﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﻘﻮﺍﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺰﺍﯼﺩﻭﺭﯼ ﺩﺳﺘﺎﯼ ﻣﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ، ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﺑﯽﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﻦ ﺑﻮﯼ ﺭﺧﻮﺕ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﻭ ﻣﯽﮔﯿﺮﻩ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﺭﻫﺎ ، ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﻭﺍ ﻣﯽ ﺷﻦﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﺭﺳﻦﻣﺜﻞ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ، ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ

ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺑﻮﺩ
ﺑﺮﮒ ﺳﺒﺰﯼ ﺗﺤﻔﻪ ﯼ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺑﻮﺩ
ﮐﺎﺵ ﺗﺎ ﺩﻝ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ
ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ
ﮐﺎﺵ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻝ , ﺩﻟﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺩﺍﺷﺖ
ﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ
ﮐﺎﺵ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺁﺏ ﻭﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﺎﺯ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺮﺩ
ﺑﻮﺳﻪ ﺭﺍﺑﺎ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﭼﯿﺪ ﻭ ﺑﺮﺩ
ﮐﺎﺵ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ
ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺗﺮ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩ
ﮐﺎﺵ ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ ﻗﻨﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ
ﺩﺭﺗﺐ ﺁﻭﺍﺯ ﺟﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ
ﺁﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﻡ
ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯿﻢ
ﺷﻬﺮ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺳﻮ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﺯﻫﺎﺳﺖ
ﺩﺭ ﺣﺮﯾﻢ ﺁﺑﯽ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﺷﻬﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﯼ ﺗﻐﺰﻝ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ
ﻫﺮﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ
ﺩﺷﺘﻬﺎﯼ ﺳﺒﺰ , ﻭﺳﻌﺘﻬﺎﯼ ﻧﺎﺏ
ﻧﺴﺘﺮﻥ , ﻧﺴﺮﯾﻦ , ﺷﻘﺎﯾﻖ , ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺑﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ
ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ
ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺁﻥ ﺳﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﯾﻨﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ .

ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺗﺼﻨﯿﻒ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎﺣﺪﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ.ﺷﻌﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ :ﻭﻓﺎ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﻭ ﻛﺮﺩﻡ، ﺧﻄﺎ ﻧﺪﻳﺪﻱ ﻭ ﺩﻳﺪﻡﺷﻜﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺸﻜﺴﺘﻢ، ﺑُﺮﻳﺪﻱ ﻭ ﻧﺒﺮﻳﺪﻡﺍﮔﺮ ﺯ ﺧﻠﻖ ﻣﻼﻣﺖ، ﻭ ﮔﺮ ﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺪﺍﻣﺖﻛﺸﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪﻡ، ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻡﻛﻲ ﺍﻡ، ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺍﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺮﺷﺐﺯ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﻜﻔﺘﻢ، ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺷﻜﻮﻩ ﺩﻭﻳﺪﻡﻣﺮﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﻏﻢ ﺁﻣﺪ، ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ، ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﮔﺰﻳﺪﻡﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩﻱ، ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺎﻫﻢﭼﻮ ﺑﺨﺖ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻜﺮﺩﻱ، ﻣﮕﺮ ﺯ ﻣﻮﻱ ﺳﭙﻴﺪﻡﺑﺠﺰ ﻭﻓﺎ ﻭ ﻋﻨﺎﻳﺖ، ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢﻧﺪﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﺮﺩﻡ، ﻣﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻡﻧﺒﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺰﻱ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﻏﻢ ﺩﻝﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻜﻮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺑﺪﻭﺵ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺸﻴﺪﻡﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﻨﺪ ﺷﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻲﭼﻮ ﮔﺮﺩ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺍﻭ، ﺩﻭﻳﺪﻡ ﻭ ﻧﺮﺳﻴﺪﻡﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺑﺨﺖ ﺯ ﺩﻳﺪﻩ، ﺯ ﭼﻬﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻭﻥﮔﻬﻲ ﭼﻮ ﺍﺷﻚ ﻧﺸﺴﺘﻢ، ﮔﻬﻲ ﭼﻮ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻡﻭﻓﺎ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﻭ ﻛﺮﺩﻡ، ﺑﺴﺮ ﻧﺒﺮﺩﻱ ﻭ ﺑﺮﺩﻡﺛﺒﺎﺕ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﺍﻱ ﻓﺮﻭﻍ ﺍﻣﻴﺪﻡ؟ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺩﻭﺭﻩﯼ ﭘﯿﺶ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺗﯿﺪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩﻫﺴﺘﻨﺪ ﺷﻨﯿﺪﻡﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺷﺪﻩﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ.ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﺩﺭﺑﺎﺭ ﺷﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪﺷﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝﻣﯽ ﺩﻫﺪ.ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺑﺎﺧﺒﺮﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮﯼ ﮐﻪ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪﺧﯿﺎﻧﺖ ﻧﺎﻣﺰﺩﺵ ﻧﺸﻮﺩ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻋﻘﯿﺪﻩﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰﺩﺵ ﺗﻐﯿﯿﺮﺩﻫﻨﺪ .ﻭﻟﯽ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻥﻧﺎﻣﺰﺩﯼ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ .ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ، ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻫﺪﯾﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻮﺩﻩ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺧﻮﺩﺭﻭﯼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ...ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﺎﻩ ﻫﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺷﺪﻩ ﻭﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﮐﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽﺷﻮﺩ.ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺍﻧﻘﻼﺏ ، ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺎﻩ ﺍﺯﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ، ﺯﻥ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻓﺮﺡ ،ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎﺑﻪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ .ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ، ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻋﺸﻖﺩﯾﺮﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﭼﺎﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﺪ.ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﺪ

ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﺑﻬﺮ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩﺭﻭﺡ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﺻﺎﺣﺐ ﺭﻓﻌﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻧﻮﺭﯾﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻣﻪ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺧﺎﮎ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﺩﻝ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺷﻮﯼ ﻭ ﺧﺮﻣﻦ ﺍﺧﺘﺮﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﮔﻨﺞ ﻧﻬﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻫﺴﺘﯽ ﮐﻮﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻟﻔﻆ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﻫﻤﻪ ﯼ ﺭﻓﻌﺖ ﺭﺍﻫﻤﻪ ﯼ ﻋﺰﺕ ﺭﺍﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻮﮐﺖ ﺭﺍﺑﻬﺮ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺁﺳﻤﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺭﻓﻌﺖ ﻭ ﺷﻮﮐﺖ ﻭ ﺷﺄﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻋﺰﺕ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﺷﯽﻣﻬﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺷﻮﯼ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻣﻌﻄﺮ ﺑﺎﺷﯽﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺑﺎﻍ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺟﻨﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺭﻭﯼ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺑﺤﺮﮔﻔﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﯾﺎﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﯿﻠﯽﮐﻮﺗﺎﻩﭘﺎﯼ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻣﻮﺝ ﺷﻮﯼﻣﻬﺮ ﺭﺍ ﻣﻬﺮ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺷﻮﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻧﺎﻗﺺ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻡﺑﻬﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﻢﻃﺎﻗﺖ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺻﺒﺤﺪﻡ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻟﺐ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﻋﺴﻞ ﻭ ﻗﻨﺪ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥﺟﺎﻥ ﺷﻮﯼ ﻋﺸﻖ ﺷﻮﯼ ﻣﻬﺮ ﺷﻮﯼ ﺯﺭﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﮔﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺪ ﺯﻟﺒﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺑﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﮔﺮﯼ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﯾﺎﻓﺖﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﮔﺮﯼ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺟﺴﺖﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺣﯿﺎﺕﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﺟﺎﻥﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺁﻥﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺮﻭﻣﻢﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖﺯﺍﻥ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﻣﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﺳﺖﺟﺎﻥ ﺭﻭﺯﻡ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ، ﻟﺬﺕ ﺟﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺭﻭﺡ ﻧﻮﺭﻡ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ، ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﺳﻮﺍﻝﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻣﻌﻨﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺷﺮﺡ ﺩﻫﯽﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻣﻨﻄﻖ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻗﺪﺭﺕ ﺷﺮﺡ ﻭ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺩﺭ ﭘﯽ ﻋﺸﻖ ﺷﺪﻡﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﯼ ﺍﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﯿﻨﻢﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻋﻄﺮﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻦ ﮔﻞﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻡ ﺟﺎﻧﭙﺮﻭﺭ ﻣﺸﮑﯿﻦ ﻧﺴﯿﻢﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﭘﺮﺵ ﻧﺒﺾ ﺳﺤﺮﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﭼﻤﻦﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺭﻭﺋﯿﺪﻥ ﺑﺎﻍﺍﺯ ﺩﻝ ﺳﺒﺰﺗﺮﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﭘﺮ ﺯﺩﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﺩﺭ ﭼﻤﻨﺰﺍﺭ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺑﻠﮑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺑﻠﮑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﯽ، ﻫﻤﻪ ﯼﺭﻋﻨﺎﯾﯽﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ

n arash farzande iran zamin bana be ehsasekhatar va ehsase masuliat va zarurat name palidaneroom va ahrimanan ra elam midaram khoda bar inahrimanan ke be rasti pirovanane rastin sheytan hastanlanat namayad amin.name inahrimanan:ramid,raki,mohammad15,emadebireeya,mach

)ﺷﻌﺮﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﯿﻦ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺷﻤﻊ ﺟﻮﺍﻧﯽ...ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺷﻤﻊ ﺭَﻩ ﻛﺮﺩﻡ،ﻛﻪ ﯾﺎﺑﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﺠُﺴﺘﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻭ،ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻡﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺑﺎﺭ ﭘﯿﺮﯼ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻛﻮﺭﻩ ﺭﺍﻩِﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺩِﯾﺎﺭ ﺩﯾﺮﯾﻦ،ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏﺑﯿﻨﺪ،ﻫﻤﺮﻫﺎﻥِﻛﺎﺭﻭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍﻫﻢ،ﺷﻜﺮ ﺧﻮﺍﺑﯽّ ﻭ ﺭﺅﯾﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﯼ ﮔُﻞ ﺷﺒﯿﺨﻮﻥ ﺧﺰﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼّﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮﺩ،ﺯﺁﻥﺧﻮﺍﺏِﺧﻮﺵ ﻣﺴﺘﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﻢ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩ،ﺷﻬﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﯽ،ﺍﻻ ﺍﯼ ﻫﻤﺰﺑﺎﻥِﺩﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ ﺷﻜﻮﻩ ﯼ ﺑﯽ ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﯽ ﺭﺍﻧﺴﯿﻢ ﺯﻟﻒ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻛﻮ؟ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮒ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺳﺮﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ،ﻫﻮﺍﯼ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮔﺮﺩﺷﯽ ﺩﺍﺭﯼ،ﺑﻼﯼ ﺟﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺑﺮﻣﮕﺮﺩﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﻼﯼِﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺮﯼ[ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ]ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﺷﯿﺮﯾﻦِﺭﻭﺍﻥ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻘﺎ ﺟﻮﯾﻨﺪ،ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﺭﺍ

)ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ:ﺑﺮﻧﺎﺭﺩﺷﺎﻭ-ﺗﻮﻟﻮﺳﺘﻮﯼ-ﺍﻧﯿﺸﺘﯿﻦ-ﮔﻮﺗﻪ-ﺩﻭﻣﺎﻭ...ﻣﺮﺍﻗﺐﺑﺎﺷﯿﺪﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽﺭﺍﮐﻪﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺭﯾﺪﺑﺪﺳﺖﺁﻭﺭﯾﺪﻭﮔﺮﻧﻪﻧﺎﭼﺎﺭﺧﻮﺍﻫﯿﺪﺑﻮﺩﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽﺭﺍﮐﻪﺑﺪﺳﺖﺁﻭﺭﺩﻩﺍﯾﺪﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﯿﺪ)ﺟﺮﺝ ﺑﺮﻧﺎﺭﺩﺷﺎﻭ(ﻓﺮﻕﺍﻧﺴﺎﻥﻭﺳﮓﺩﺭﺁﻧﺴﺖﮐﻪﺍﮔﺮﺑﻪﺳﮕﯽﻏﺬﺍﺑﺪﻫﯽﻫﺮﮔﺰﺗﻮﺭﺍﮔﺎﺯﻧﺨﻮﺍﻫﺪﮔﺮﻓﺖ.)ﺗﻮﻟﺴﺘﻮﯼ(ﺍﮔﺮﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﺪﺩﺭﺯﻧﺪﮔﯽﺩﻭﺳﺘﺎﻥﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻭﯾﺎﺭﺍﻥﻏﻤﺨﻮﺍﺭﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﯿﺪ،ﮐﻢﻭﺧﯿﻠﯽﺩﯾﺮﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﻮﯾﺪ.)ﻫﺮﺷﻞ(ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻦﮐﺴﺎﻧﯽﮐﻪﺩﻭﺳﺘﻤﺎﻥﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪﮐﺎﺭﺑﺰﺭﮔﯽﻧﯿﺴﺖ،ﻣﻬﻢﺁﻥﺍﺳﺖﺁﻧﻬﺎﯾﯽﺭﺍﮐﻪﻣﺎﺭﺍﺩﻭﺳﺖﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﺩﻭﺳﺖﺑﺪﺍﺭﯾﻢ)...ﺣﻀﺮﺕ ﻋﯿﺴﯽﻣﺴﯿﺢ(ﻫﯿﭻﭼﯿﺰﺩﺭﺯﻧﺪﮔﯽﺷﯿﺮﯾﻦﺗﺮﺍﺯﺍﯾﻦﻧﯿﺴﺖﮐﻪﮐﺴﯽﺍﻧﺴﺎﻥﺭﺍﺩﻭﺳﺖﺑﺪﺍﺭﺩ.ﻣﻦﺩﺭﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽﺧﻮﺩﻫﺮﻭﻗﺖﻓﻬﻤﯿﺪﻩﺍﻡﮐﻪﻣﻮﺭﺩﻣﺤﺒﺖﮐﺴﯽﻫﺴﺘﻢ,ﻣﺜﻞﺍﯾﻦﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖﮐﻪﺩﺳﺖﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﻋﻼﻡﺭﺍﺑﺮﺷﺎﻧﻪﺧﻮﯾﺶﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ)...ﭼﺎﺭﻟﺰﻣﻮﺭﮔﺎﻥ(ﺍﺯﻣﯿﺎﻥﮐﺴﺎﻧﯽﮐﻪﺑﺮﺍﯼﺩﻋﺎﯼﺑﺎﺭﺍﻥﺑﻪﺗﭙﻪﻫﺎﻣﯽﺭﻭﻧﺪﺗﻨﻬﺎﺁﻧﻬﺎﯾﯽﮐﻪﺑﺎﺧﻮﺩﭼﺘﺮﺑﻪﻫﻤﺮﺍﻩﻣﯽﺑﺮﻧﺪﺑﻪﮐﺎﺭﺧﻮﺩﺍﯾﻤﺎﻥﺩﺍﺭﻧﺪ)ﺁﻧﺘﻮﺍﻥﭼﺨﻒ(ﻫﯿﭻﮐﺲﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪﻣﺎﺭﺍﺑﻬﺘﺮﺍﺯﺧﻮﺩﻣﺎﻥﻓﺮﯾﺐ ﺩﻫﺪ) .ﮔﻮﺗﻪ(ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﺷﮑﺴﺖﻧﻤﯿﺨﻮﺭﻧﺪﺑﻠﮑﻪﺗﻨﻬﺎﺗﻼﺵﮐﺮﺩﻥﺷﺎﻥﺭﺍﻣﺘﻮﻗﻒﻣﯽﺳﺎﺯﻧﺪ)ﺍﺭﻧﺴﺖﻫﻤﯿﻨﮕﻮﯼ(ﮐﺴﯽﮐﻪﺗﺎﺑﻪﺣﺎﻝﻋﻤﻞﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽﺍﻧﺠﺎﻡﻧﺪﺍﺩﻩ،ﻫﯿﭻﮐﺎﺭﺗﺎﺯﻩﺍﯼﺍﻧﺠﺎﻡﻧﺪﺍﺩﻩﺍﺳﺖ.)ﺁﻟﺒﺮﺕ ﺍﻧﯿﺸﺘﻦ(ﺩﺭﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼﻫﻤﺎﻧﻘﺪﺭﻟﺬﺕﻧﻬﻔﺘﻪﺍﺳﺖﮐﻪﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﻫﺎﯼ ﺷﺪﯾﺪﻟﺬﺕﺩﺍﻧﺴﺘﻦﻭﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼﺍﻧﻘﺪﺭﺍﺳﺖﮐﻪﺯﻧﺪﮔﯽﺧﯿﻠﯽﺍﺯﮐﻨﺠﮑﺎﻭﺍﻥﺭﺍﺑﻪﺑﺎﺩﺩﺍﺩﻩﺍﺳﺖ).ﺍﻟﮑﺴﺎﻧﺪﺭ ﺩﻭﻣﺎ(ﺩﺭ ﺳﻘﻮﻁ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﻋﺸﻖ،ﻗﺎﻧﻮﻥﺟﺎﺫﺑﻪﺗﻘﺼﯿﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ) .ﺁﻟﺒﺮﺕ ﺍﻧﯿﺸﺘﯿﻦ(ﻭﺩﺭﺍﺑﺒﺎﺯﺗﺎﺧﻮﺩﺭﺍﺑﯿﺎﺑﯽ...)ﻓﯿﻠﺴﻮﻑﻣﻌﺎﺻﺮ ﻫﻨﺪﯼ(ﺩﺭﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻧﺴﺎﻥﭼﯿﺰﯼﺑﻪﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ.)ﮊﺭﮊﺳﺎﻧﺪ(ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻦﮐﺴﺎﻧﯽﮐﻪﺩﻭﺳﺘﻤﺎﻥﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪﮐﺎﺭﺑﺰﺭﮔﯽﻧﯿﺴﺖ،ﻣﻬﻢﺁﻥﺍﺳﺖﺁﻧﻬﺎﯾﯽﺭﺍﮐﻪﻣﺎﺭﺍﺩﻭﺳﺖﻧﺪﺍﺭﻧﺪ،ﺩﻭﺳﺖﺑﺪﺍﺭﯾﻢ)...ﺣﻀﺮﺕ ﻋﯿﺴﯽﻣﺴﯿﺢ(ﻫﯿﭻﭼﯿﺰﺩﺭﺯﻧﺪﮔﯽﺷﯿﺮﯾﻦﺗﺮﺍﺯﺍﯾﻦﻧﯿﺴﺖﮐﻪﮐﺴﯽﺍﻧﺴﺎﻥﺭﺍﺩﻭﺳﺖﺑﺪﺍﺭﺩ.ﻣﻦﺩﺭﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽﺧﻮﺩﻫﺮﻭﻗﺖﻓﻬﻤﯿﺪﻩﺍﻡﮐﻪﻣﻮﺭﺩﻣﺤﺒﺖﮐﺴﯽﻫﺴﺘﻢ,ﻣﺜﻞﺍﯾﻦﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖﮐﻪﺩﺳﺖﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﻋﻼﻡﺭﺍﺑﺮﺷﺎﻧﻪﺧﻮﯾﺶﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ)...ﭼﺎﺭﻟﺰﻣﻮﺭﮔﺎﻥ(ﺍﺯﻣﯿﺎﻥﮐﺴﺎﻧﯽﮐﻪﺑﺮﺍﯼﺩﻋﺎﯼﺑﺎﺭﺍﻥﺑﻪﺗﭙﻪﻫﺎﻣﯽﺭﻭﻧﺪﺗﻨﻬﺎﺁﻧﻬﺎﯾﯽﮐﻪﺑﺎﺧﻮﺩﭼﺘﺮﺑﻪﻫﻤﺮﺍﻩﻣﯽﺑﺮﻧﺪﺑﻪﮐﺎﺭﺧﻮﺩﺍﯾﻤﺎﻥﺩﺍﺭﻧﺪ)ﺁﻧﺘﻮﺍﻥﭼﯿﮑﻒ(ﻫﯿﭻﮐﺲﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪﻣﺎﺭﺍﺑﻬﺘﺮﺍﺯﺧﻮﺩﻣﺎﻥﻓﺮﯾﺐ ﺩﻫﺪ) .ﮔﻮﺗﻪ

)ﯾﺎﺩ ﺷﻬﯿﺎﺭ(ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ)ﮐﺎﺭ ﮔﻞ ﺯﺍﺭﺷﻮﺩ ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺁﺋﯽ ﻧﺮﺥ ﯾﻮﺳﻒﺷﮑﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺁﺋﯽ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﺭﻭﺩﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺮﺁﺋﯽ ﻟﺐ ﺑﺎﻡ ﮔﻞ ﮐﻢ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﺷﻮﺩﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺁﺋﯽ ﺷﺎﻧﻪ ﺯﺩ ﺯﻟﻒ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥﭼﻤﻦ ﺑﺎﺩ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﺗﻮ ﭘﯿﺮﺍﻧﻪ ﺳﺮ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﺎﺭ ﺁﺋﯽ ﺍﯼ ﺑﺖ ﻟﺸﮕﺮﯼ ﺍﯼ ﺷﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﻩﺳﭙﺎﻩ ﺳﭙﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﮑﺎﺭ ﺁﺋﯽﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﮐﺮﺩﻡ ﺷﺐﺗﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻡ ﺷﻤﻊ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﺁﺋﯽﭼﺸﻢ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻧﺮﮔﺲ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺩﺭﺩﻝ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﻦ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺁﺋﯽ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎﺯﻧﺪﻩ ﮐﻨﯽ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﻦﺑﻪ ﺩﻡ ﻣﺴﺠﺪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺁﺋﯽ ﻋﻤﺮﯼ ﺍﺯ ﺟﺎﻥﺑﭙﺮﺳﺘﻢ ﺷﺐ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﮔﺮ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﻪﭘﺮﺳﺘﺎﺭﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺁﺋﯽ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﺕ ﺍﺯﺣﺎﻝ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺍﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﺯ ﺁﻥﮐﻦ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺁﺋﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﻟﮑﺸﯽ ﺍﯼﺧﺎﻃﺮﻩ ﯾﺎﺭ ﻗﺪﯾﻢ ﺣﯿﻔﻢ ﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﻏﯿﺎﺭ ﺁﺋﯽ ﻻﻟﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﺪﺭﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﻫﻢ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺖ ﺷﻬﯿﺎﺭ ﺁﯾﯽ

بگذار ابر سرنوشت هرچه می خواهد ببارد ما چترمان خداست :

) ﻫﺠﺮﺍﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ(ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ)ﺩﺍﻣﻦ ﻣﮑﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﮐﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﻧﺎﺯﻡ ﺑﮑﺶ ﮐﻪ ﻧﺎﺯ ﺭﻗﯿﺒﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮ ﯾﻮﺳﻔﻢ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﺼﺮ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺫﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺳﯿﻞ ﺍﺷﮏ ﺷﻮﻕ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻌﺎﻑ ﺩﺍﺭ ﮐﺰ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺟﺎﻧﺎ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﺩﻭﺷﻢ ﻭ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﻝ ﮔﺬﺍﺭ ﺁﺧﺮ ﻏﻤﺖ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﭙﺮﺱ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺣﺴﺮﺗﻢ ﻏﻢ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﯾﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺳﻔﻠﻪ ﺩﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺲ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻝ ﻫﺪﯾﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﯽ ﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﻢ ﻫﺎ ﺑﻪ ﯾﮑﻄﺮﻑ ﻭﯾﻦ ﯾﮑﻄﺮﻑ ﮐﻪ ﻣﻨﺖ ﺩﻭﻧﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﯼ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻧﺨﻔﺘﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯼ ﻗﺼﻪ ﮐﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺟﺰ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﻣﻨﻈﺮﻡ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻧﻘﺶ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻃﺒﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﭘﺎﯼ ﻗﻨﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪ